Қазақстанның тар жол, тайғақ кешуден өтіп, қиын-қыстау кезеңдерді бастан өткергені ақиқат. 1991 жылдан бері Қазақ елі дамудың даңғыл жолынан өтті. Биік асуларды бағындырып, орасан жетістіктерге жеткені де шындық. Бірақ мұның бәрі оңайға түскен жоқ. Талай рет тағдырлы шешімдер мен айтулы оқиғалардың, игілікті істердің куәсі болдым. 

Тәуелсіздік мерекесі жақындағанда инаугурация рәсімі есіме түседі. 1991 жылы Оңтүстік Қазақстаннан бірнеше азамат Алматыға аттандық. Осылайша Қазақстанның Тұңғыш Президентін сайлаған соң біз бірінші рет инаугурацияны өткіздік.
Не керек, рәсім көпшіліктің көңілінен шыққандай. Нұрсұлтан Әбішұлы ант беріп, еңкейіп Мемлекеттік Туды сүйді. Сөйтіп орнына қайтып бара жатқанда... Сол сәт есіме түссе, жүрегім атқақтай соғады. Көз алдымызда сахна төріндегі көк байрағымыз қисайып, құлап бара жатты. Мұны күтпеген жұрт шу ете қалды. Қобалжыған, демін ішіне тартқан көптің эмоциясы ешкімді бей-жай қалдырмады. Кенет Елбасы туды қолымен қағып алып, тұғырына орнатты. Ту сыртындағы мемлекеттік рәміздің құлап бара жатқанын қалай сезіп, ұстап қалғанына зал толы адам қатты таңырқады. Сүйсінгенімен қатар «уһ» деп қобалжыған көңіл орнына түсті. Маған сол оқиғаның символдық мәні бар сияқты болады да тұрады. Шындығында, Нұрсұлтан Әбішұлы – қазақтың жығыла жаздаған Туын қайта тіктеген азамат. Ал Қазақ үшін көгінде желбіреген көк байрақтан қасиетті нышан жоқ.
Тәуелсіздік күні ресми бекітілген мерекелік дата ғана емес. 16 желтоқсанды тәуелсіздік жолындағы күрестің нүктесін қоюмен бірге, оның басталған күні де болды. Әр қазақстандық оны өзінің жеке тәуелсіздігі мен табысты күні ретінде мерекелей алады.
Бүгінгі ұрпақ бақытты. Өйткені, тәуелсіздіктен қымбат ештеңе жоқ. Біз мәңгілік ел болудың даңғыл жолына түстік. Алла осы жолдан тайдырмасын деп тілеймін!

Байдулла Қонысбек,
Қазақстанның Құрметті
журналисі